31.12.10

31/12

Día de limpieza (interior). Día de pensar en todo aquello del año que quieres dejar atrás (para olvidar). Día de recordar todo aquello en lo que fallaste durante los pasados 365 días, y (como no) todo aquello en lo que acertaste. Día de valorarlo todo con ojos diferentes, para hacer “borrón y cuenta nueva”. Mañana ya será día de proponerse (para no cumplir) nuevos y esperanzados deseos. Dejaremos atrás un año de finales y de principios (o al revés). Un año (más que cualquier otro) de decisiones. Un año de cambios. Un año (el que ahora empezamos a acabar) para acabar de empezar. Un año en el que grandes objetivos se han cumplido. Un año de esperanza y de deseos nuevos, de aires nuevos. Un año diferente. Un año en el que se ha podido empezar a decir SÍ a aquello que siempre se planeó pero en el que se ha terminado por decir NO a un objetivo deseado y (quizá mejor) no satisfecho en su momento. Así que para el año nuevo no pienso en un deseo (tan utópico) como cumplir todos mis objetivos, porque ahora (más que nunca) soy consciente de lo imposible (y aburrido) que resultaría.

Con una hora de retraso le daré la bienvenida al nuevo año por primera vez desde una capital (y además [aún] desconocida). Será desde la Edinburgh’s Hogmanay Street Party
Propósito de año nuevo: escribir (y postear) más.

Mis mejores deseos para el 2011.



5.12.10

Son sueños... (2)

Sueño mucho. Sí, ya sé. Todos soñamos mucho. Me refiero a que recuerdo muchos sueños. Me levanto cansado de tanto soñar. Como tengo mala memoria, no recuerdo si aquello pasó o si era una ilusión que se suprimió al abrir los ojos y despertar. Lo más intrigante es que (casi) siempre sueño sobre una base de realidad. Y también incorporó informació "real" al sueño. Un ruido procedente de la habitación donde duermo, aparece en el sueño convertido en alguna alarma extraña. O, por ejemplo, le otorgo una "cara" real a una mujer con extraña y desconocida personalidad. Y ando, por un mundo que no sé si ideé, creé o sólo viví. -que toda la vida es sueño, y los sueños, sueños son.- Porque no entiendo porqué intentamos discernir entre realidad y sueño. Para mí, es algo continuo. Para mí, ya no cabe diferenciación. Sueño viviendo y vivo soñando.

28.10.10

Let’s go!

¿Y qué hacer en esos momentos previos a la salida?
¿Quizá dar un paseo por la ciudad que abandonaré? Demasiado relajante para la tensión que acompañaba el momento. ¿Actualizar el blog? Quizá apuntar la idea. Otro día lo acabaré. Ya era demasiado tarde para despedirse (todos estaban despedidos ya) ¿Quizá era el momento de expulsar todas esas lágrimas de las emociones contenidas en las despedidas? O continuar ordenando, y así enloquecer un poco más.
Y entonces, ¿qué hacer? Sólo había una posibilidad: susurrar y pensar.
http://edimburging.blogspot.com/

30.9.10

BCN m’inspira

Barcelona m’inspira. A cada racó, a cada plaça i a cada carreró. Passejar per les rambles és una bona manera de buscar la inspiració. Aquesta mateixa que a vegades s’amaga entre els carrerons del gòtic, o es refresca en un bar qualsevol. Sovint li dóna per voltejar per parcs: entre els arbres que ho presencien tot a la ciutadella, o al costat del drac Güell. Quan es cansa de tanta ciutat, se la pot trobar a Montjuïc o al Tibidabo. És quan vol estar més elevada que mai per poder divisar tota la ciutat. I quan únicament vol descansar, potser es deixa acompanyar tot admirant el mar. A vegades la confons amb altres persones, persones singulars, persones que et recorden a ella i que t’expliquen una història inoblidable.
I ara, què? Em tocarà buscar l’inspiració en altres racons. I ja no sé si podré reconèixer a la mateixa amb la que, de tan en quan, m’ensopego. Allà on vagi, no deixaré de buscar-la.

14.9.10

Una de relaciones humanas

Porque las relaciones humanas varían entre sus múltiples manifestaciones de gran manera, me decido por escribir de un tipo únicamente: los amigos.
No me centraré en las "amigas", ni en los amigos traidores, ni en los amigos de facebook (que bien podría dar para otra entrada), ni en los amigos de tus amigos.
Lo que especialmente me llama la atención, y por lo tanto, a lo que dedicaré las próximas líneas, es lo que yo llamo el amigo de una noche (o una tarde, o un día...). No, no me estoy refiriendo a esos amigos de acostarse y luego si te he visto no me acuerdo. A eso más bien le llamaría (como popularmente se estila) follamigo. Me refiero a esa gente que te acompaña (casi accidentalmente) en algún acto como puede ser una cena. Seguro que te ha pasado muchas veces. Te invitan a una cena de 200 personas y que tú solo conoces a 1. Ése 1 tiene que distribuir su tiempo entre los 199 restantes, con lo cuál no tendrás contacto con él la mayor parte de tiempo. ¿Y qué vas a hacer? ¡No serás de ese tipo de personas asociales que no se relacionan con el resto! Por mucho que no te importe qué opina el resto de gente (que no volverás a ver nunca), es difícil soportar durante mucho tiempo las miradas extrañadas de 199 personas. No te queda otra. Tienes que relacionarte: -¿cómo te llamas? -¿qué estudias/trabajas? -¿y de donde eres? o ¿por dónde vives? -ahh! ¿y tú de qué conoces al cabrón de la cena que me ha metido en este fregao?
Con este tipo de preguntas vas rellenando la noche (con suerte sólo una noche). Porque la verdad, conozco poquísima gente que haya mantenido contacto con algún amigo de una noche. De hecho si intentase imaginar que alguien me pide mi teléfono al final de la cena me quedaría con cara de... pero si no te conozco de nada (ni quiero). Lo que más me llama la atención de todo esto es que todos nos estamos dando cuenta. Todos nos damos cuenta que no nos importa una mierda quién es el que tienes delante, qué estudia o qué coño hace en los ratos libres. La gracia (si se da) está en que pese a saber todo esto, preferimos continuar hablando, como si nada, para no quedarnos solos, como unos marginados. ¿Es ésta una nueva muestra de falsedad?

7.9.10

La Cabecita Loca




http://www.ruloylacontrabanda.com/

1.9.10

Primera conjugación

Descansar, dejar de pensar y comenzar a volar. No comer sino zampar. No reír sino disfrutar. Cantar o triunfar. No perder, ganar. Ni ver ni intuir: observar. Dejar de pedir y comenzar a prestar. Calcular y no medir. Mear, cagar y jugar. No leer pero sí estudiar, repasar, interpretar o analizar. También ojear, deletrear y adivinar. No mentir. Renunciar a percibir, meditar, susurrar y especular. Desistir de permitir, de omitir, de consentir y concentrar(se) en aceptar, autorizar, facultar y posibilitar.

Conjugar y no escribir.

20.8.10

El anestesista atroz

Ésta es la historia de un chico que, desde muy temprana edad, decidió dedicarse a tranquilar a los demás mediante la medicina anestésica. De hecho, y aunque parezca una contradicción, lo que más le costaba al anestesista era dormir. Dormir por las noches. Iba siempre cansado. Su gran pasión le llevó a dominar perfectamente las dosis de tan milagroso tranquilizador farmacológico. Y, a su vez, su perfecto dominio le llevó a una especie de locura profesional. El protagonista de este relato inyectaba dosis más o menos elevadas a personas no pacientes (además de a sus pacientes). Cuando una situación le enturbiaba, éste iba sin ningún tipo de miramientos a aplicar la dosis correspondiente. En el momento en que la tensión crecía en el ambiente, se giraba, introducía en la jeringuilla la cantidad precisa y antes de que lo lograran apartar, ya había insertado su dosis para provocar ese coma reversible tan enigmático. Resultaba gracioso ver cómo afrontaba nuestro protagonista una situación tensa en su trabajo. Cuando algún doctor tenía que resolver algún tipo de ecuación imposible dentro del cuerpo de un paciente y no lograba dar con la respuesta por culpa de su estado de incertidumbre y tensión, el anestesista actuaba: se acercaba y le pinchaba la cantidad suficiente para que, con un poco de relajación, llegase a la solución. No había nada que odiase más que cuando le gritaban. Era la oportunidad ideal para entrar en acción. De golpe se le pasaban las ganas a ese personaje de continuar escupiendo (porque no tiene otro nombre) en ese tono. Se quedaba adormecido como un niño cuando, después de todo el día correteando arriba y abajo, cede y cae rendido. Igual hizo cuando una amiga suya lo dejó con su pareja después de años de feliz matrimonio. Ésta estaba tan afectada por la agria situación que el profesional no encontró otro remedio que intervenir. La insensibilizó y dejó de sentir, aunque fuese temporalmente, ese malestar emocional. Para el anestesista, su vida era anestesiar y sueña en morir anestesiado, para no así no llegar a sentir nada.

3.8.10

Yo.

Y así es mi vida. Papeles mojados de bolígrafos de forma irregular. Papeles sin sentido guardados en ningún lugar. Papeles que en su conjunto se podrían resumir en 2 ó 3 folios como máxime. Ideas anotadas en letra casi inteligible e ilegible. De ideas algunas buenas, algunas malas, algunas olvidadas. Quizá alguna dé la luz un día al azar pero de momento se guardan por ahí, cada una en su sitio aleatorio y se gesta de forma inconsciente aquello que quizá algún día se reproduzca como historia, descripción o relato. Quién sabe que serán de ellas. Y así soy yo. Alguien que escribe sin más pretensión que propiamente la de escribir. Contento de poder relatar ideas en textos, impregnando papeles sueltos, escogidos aleatoriamente y que quedan a la suerte de que otra iluminación de creatividad me arrastre a retomar.

Escribir por escribir y así intentar ser algo más feliz.

29.6.10

Punto y aparte

Hoy he entregado el último trabajo de la carrera, mi último esfuerzo para conseguir aquello por lo que lucho desde casi al nacer. Se cierra un círculo y creo que ha llegado el momento de hacer una parada. El momento de detenerse, aunque sólo sea por unos instantes y analizar el sitio donde nos encontramos. Todo aquello que supuso llegar hasta donde nos encontramos hoy. Hace poco todas las televisiones mostraban cómo se volvía a disparar el pistoletazo de salida de la selectividad. Entonces es cuando te das cuenta de lo lejano que queda y te paras a observar qué ha sucedido en los últimos cuatro años. Han sido años de vivir intensamente. De notarme más adulto que nunca y de replantearme muchas acciones y valores. Años también de una pizca de trabajo, algo de complicaciones, y otro tanto de sacrificios. De todo lo vivido en la universidad no sabría con que quedarme; si con las horas en clase perdidas, las personas conocidas o las experiencias vividas. Después de todo ya se sabe que la psicología es una ciencia inexacta. Ahora recuerdo el conocido slogan “No he tornat a estudiar, mai ho he deixat” quizá yo tendría que versionar: “No he deixat d’estudiar, mai ho he fet”. Quizá en este momento no acabo de entender lo que este fin supone pero pienso en qué raro se me hará vivir un septiembre y un octubre que no den comienzo a un nuevo curso lectivo, ya que toda mi vida ha sido así. Pese a que ya tenga en mente (y de hecho ya haya iniciado) nuevo ambiciosos retos, eso no significa que debamos de pasar por alto aquello que ya hemos conseguido. Sería absurdo. Es tiempo ahora de comenzar con la guitarra, de introducirse de lleno en el mundo laboral o quizá de plantearse el iniciar unos nuevos estudios.
There is no finish line.

28.5.10

Defectos personales

De un tiempo a esta parte, mi vida se ha oscurecido. Ha perdido su esplendor y nitidez que desde el matrimonio había notado. A mi pareja, de 5 años menos, le han detectado alzhéimer. Es algo complicado, porque esta enfermedad degenerativa te hace vivir siempre alerta a sus sucesivos cambios. Te hace cambiar la forma de vivir, obligándote a marcar unos estrictos parámetros que rigen tu vida y marcan la cotidianeidad que nunca puedes olvidar. Cada día que pasa pienso en la posibilidad de que esta enfermedad se me contagie, tal constipado, sin ni darme cuenta yo mismo, que olvide las rutinas que a ella le impongo y que nadie me las pueda recordar a mí. Es curioso porque, a diferencia de mí, cuya memoria siempre ha dejado mucho que desear, ella, que siempre había gozado de una extraordinaria memoria, ahora es como si, día a día, su cabeza le pidiera una tregua; estuviese cansada de tanto recordar y hubiese perdido la capacidad de seleccionar aquello que es importante nunca borrar. Poco a poco te vas acostumbrando, intentas que ejercite su mente pero que note que estás ahí junto a ella, apoyándola. Mi mayor temor es que se olvide de mí. De quién fui, de quien soy y de todo aquello que seré. Es de esas cosas que no llegas a entender hasta que te ocurren y mucho menos las puedes explicar.
Finalmente noté que había llegado el día en el que olvidé que ella olvidaba…

10.4.10

Nike - Tiger Woods




En el spot, que apenas dura 30 segundos, se ve a un Tiger con cara de arrepentimiento en primer plano. De fondo se escucha la voz en off de su padre, fallecido en 2006, hablando de asumir responsabilidades: "Tiger, soy más propenso a ser inquisitivo para promover la discusión. Quiero saber en qué estabas pensando. Quiero saber qué sientes y si aprendiste algo". Tiger no pronuncia palabra alguna. El anuncio termina con el logotipo de Nike. La idea de esta nueva campaña publicitaria es promover la discusión. El ser humano comete errores y está capacitado par asumirlos y rectificar.

¿Qué opina?

9.4.10

Dia 1

T'has posat mai a escoltar un CD?
Ja m'entens, no em refereixo a estar-ho sentint mentre fas qualsevol cosa...
La meva resposta segurament seria un "no tinc prou temps" però això, creu-me, és mentida.
Ahir vaig anar a una presentació d'un CD. Amb presentació vull dir que encara no ho han posat a la venda. La veritat és que era una situació un tant estranya (poc freqüent) i per això la volia descriure.

El dia abans, el grup ens va citar a l’SGAE (sí, sí el últimament tant criticat recinte) a una hora en concret dient que farien una presentació. Finalment, a l’hora indicada vam poder accedir a la petita sala. Unes 40 persones seriem les afortunades d’escoltar-ho dues setmanes abans de que sortís a la venda.

Davant nostre, a pocs metres, el grup va fer un speech de com ells descrivien el disc, que esperaven i poc més. A continuació van marxar a una sala adjunta i ens van posar el CD. Hi havia uns tres o quatre altaveus per la sala. Aquest va ser el primer contacte. Potser el volum estava massa alt com per apreciar al detall cada cançó i les condicions no eren les òptimes, ja que molta gent parlava, però em va resultar molt curiós.

A mig disc, van parar-ho, i els components del grup ens van demanar el nostre paper ja que tret de molt poca gent, ningú havia escoltat encara aquelles melodies. Vam acabar de sentir-ho i finalment ens vam acomiadar (més aviat va ser un “fins un altre”) dels cantants.

Érem un grup heterogeni. Tot i així, tots nosaltres érem verges a les cançons que sentíem. A més, teníem al grup molt a prop i casi bé que podien sentir les nostres impressions inicials. Era excitant apreciar música nova (amb la sensació tant indescriptible que sol deixar la primera vegada) i al mateix temps compartir-ho per una banda amb gent desconeguda i per altre amb els mateixos compositors, tot fent re més que escoltar.

Finalment, jo em quedo amb una sensació: la de tenir ganes de tornar-ho a escoltar, possiblement en condicions molt diferents, però sense oblidar aquest primer cop...


www.gossos.net



30.3.10

El apagón

Cosas que se podían hacer durante La Hora del Planeta:
- Mantener una conversación relajada con alguien especial (o no)
- El amor
- Gastar el tiempo en tu afición preferida (siempre y cuando no se utilice ningún medio eléctrico. Véase como ejemplo leer)
- Pasear por una ciudad semioscura. Y no, Joan, no lo digo metafóricamente hablando
- Ignorar la iniciativa para concienciar sobre el cambio climático y ver, como casi cada fin de semana, el partido del Barça
- Apagar las luces y contemplar velas consumiéndose
- Discutir
- Pensar (y escribir) qué posibles cosas se pueden hacer en la hora del planeta

17.3.10

Cómo ser un buen escritor

- No deseches ninguna idea. Apúntala y guárdala. Quizá ahora no sepas como continuar pero seguro que en un momento u otro vuelves a ella para reanudarla (e incluso acabarla).
- No imites. Crea tu propio estilo de escribir. Ya sabes, aquello que hacía Jiménez de escribir Burro, con B, si es grande o vurro, con v, si es pequeño. O lo de Saramago, de no poner casi ningún punto (ni guión), pero utilizar las comas de puntos (y de guiones).
- No pierdas la paciencia. Quizá no sepas como continuar un texto pero...
Pues eso, pero seguro que en algún momento, sin presión, darás con la continuación y sabrás como acabarlo.
- No te preocupes por las ventas (o por el número de lectores). El éxito casi siempre llega con retardo y cuando se adelanta, no te da tiempo ni a disfrutarlo.
- No olvides nunca llevar una libreta y un bolígrafo encima. Nunca se sabe dónde puedes estar cuando te visite la inspiración.
- Confía en ti. Eres muy bueno. Si tú no lo piensas, ¿cómo quieres que algún día lo llegue a pensar otra persona?
- Créetelo. Tienes que llegar a creértelo tanto que puedas llegar a hacer un listado con consejos para ser un buen escritor.

12.2.10

Entrada 100.

Ya lo entiendo.
Ya sé porqué me cuesta tanto escribir. La cosa es que casi a diario siento algo dentro de mí. Algo muy fuerte, inexplicable. Y por eso, porque no se puede explicar, acabo intentando escribir sobre cualquier banalidad. Veo la magia de cada objeto. Los sentimientos ocultos en cada momento. Y me enamoro de muchos detalles en forma de situaciones, pensamientos, sensaciones... Y sólo en esos momentos me siento completo. Cuando no tengo esa suerte, me noto desintegrado, aburrido y deshecho. En esos instantes es como cuando ves en una peli (o en House) que el protagonista está a punto de entender algo; con cara de “lo estoy comenzando a pillar...” y en pocos segundos es capaz de dar respuesta a aquello que parecía indescifrable. Pero esa respuesta no me llega. No la necesito. Disfruto de ese estado transitorio en el que me creo especial.
Y hay cosas que cuanto más te interrogas, menos entiendes y más alejado te encuentras.

23.1.10

Prostitutas.

Cuerpos abandonados al abandono. Almas expuestas esperando, tal cualquier comercio, nuevos clientes. Cada noche la más cruel de las indefensiones. Y siempre la misma actitud. Pase lo que pase, mañana, a la misma hora y en el mismo sitio. Clientes frecuentes, habituales, novatos y por encima de cualquiera de ellos, los peores: aquellos que se dedican a poner trabas a nuestra profesión. Como si ellos fuesen los únicos a los que no les gusta lo que hacemos…

Llegada a la zona de trabajo, encuentro con las amigas, saludo inicial, charla rápida del día anterior y siempre el mismo mensaje: ¡buenas noches, chicas! Es absurdo que alguien pueda intentar pensar lo que sentimos. ¡como si fuésemos tan importante! Si no lo vives, es imposible llegar a entender el menosprecio, la prepotencia, la ausencia de orgullo, la tristeza que se siente cada una de las tardes al llegar la hora de “hacer la calle”.

Hay quien dice que lo peor son los clientes que pagan por explicar sus miserias, como si nosotras fuésemos psicólogas, pero para mí lo peor es ese sentimiento con el que la sociedad nos impregna y nos niega la posibilidad tan legítima de ser mujer para, de manera excluyente, ser de manera indefinida y exclusiva, una puta.