8.12.08

Escrito en Futuro

Hoy me ha venido un recuerdo a la cabeza. Uno de esos recuerdos que parecen durante meses olvidados y de repente zas! Recuerdo mis años de universidad. Fue cuando abrí los ojos y empecé a crecer. Me gustaban especialmente los viernes, que era el día escogido para que un tal Mejide (que se habrá hecho de él...) publicase una columna en alguno de los diarios gratuitos de por entonces. De profesores no recuerdo demasiados, sólo los que brillaron en positivo y alguno que brilló en negativo, pero que se arregló con alguna broma en los últimos años de carrera. En algún momento fue complicado compaginar los estudios con el trabajo... pero creo que sin ese esfuerzo en compensar los estudios y la mínima experiencia laboral todo hubiese sido muy diferente. Tampoco sé cómo podíamos vivir sin x. Es impresionante la revolución que causó y la mejora en calidad de vida que provocó en la sociedad. Cualquiera de nosotros hoy día estaría perdido sin ello. Y recuerdo la poca importancia que concedía a la familia... ¡quien lo diría ahora! Soñaba siempre en viajar, de aquí para allá, solo o acompañado; y nunca me arrepentiré. El primer viaje solo fue fantástico. No recuerdo casi nada de lo que estuve haciendo (la buenísima memoria de mi juventud se ha ido lamentablemente deteriorando con los años) pero lo que sí recuerdo es todo lo que significó para mi. Posteriormente vinieron otros viajes más o menos fugaces hasta hoy; preparando la maleta (definitiva). Hay cosas que echo de menos. Y a hay otras que no; porque no las recuerdo.

Como han cambiado las cosas, ¿no? O eso, al menos, esperamos.

30.11.08

Rimando popularmente

Buenos días.
Hola caracola.
Estoy encantado de poder hablar con usted, es para mí todo un honor.
Hay veces que uno se arrepiente de enterarse de ciertas cosas.
¿Me podía dar cuatro pinceladas, un genio como usted, sobre qué es el amor: aquello que nadie ha sabido aún descifrar?
El amor es la respuesta, pero mientras usted la espera, el sexo le plantea unas cuantas preguntas.
Entonces, ¿cómo definiría usted el sexo?
El sexo es lo más divertido que se puede hacer sin reír.
Hehe.... vaya... qué gracioso.
Ojo por ojo, diente por diente.
Retomemos, por favor. Usted en su libro habla de la valoración del sentimiento del amor y de la correcta medida, a que se refiere concretamente?
La medida del amor es amar sin medida.
¿Qué hay que hacer para encontrar el verdadero amor?
El espíritu busca, pero el corazón es el que encuentra.
Bien; le tengo que confesar que no me he leído su último libro…
Más rápido se coge al mentiroso que al cojo.
Sin embargo, creo que en algo estamos de acuerdo. No se debe considerar el amor como un alivio. ¿Qué opina?
Una persona puede sentirse sola, aún cuando mucha gente la quiera.
Y sobre el matrimonio ¿qué opina? En los últimos años han cambiado mucho las cosas...
El amor es ciego, pero el matrimonio le restaura la vista.
¿Qué consejo daría a los jóvenes de hoy en día?
El amor de los jóvenes no está en el corazón, sino en los ojos.
Qué irónico... incluso un poco sarcástico...
He tenido una noche absolutamente maravillosa. Pero no ha sido ésta.
¿Quisiera añadir alguna cosa más, señor?
Uno es esclavo de sus palabras y dueño de su silencio.
Muchas gracias nuevamente, su aportación me ha sido de máximo interés.
La perfección es un mito.

20.11.08

Anunci




I tu, què n'opines?

4.11.08

¿Se considera usted inteligente?

Bien, para la psicologia de la educación, en concreto para Gardner la inteligencia es múltiple; una suma de inteligencia lingüística, lógico-matemática, viso-espacial, corporal-cinestésica, musical, interpersonal, intrapersonal y naturalista. Qué gracioso... parece que al tener que explicar algo aparentemente difícil coge y lo divide, ¿resuelto el problema pues?

Primero de todo se tendría que marcar una clara distinción entre ser inteligente y ser listo; pícaro si me apuras. Sintetizando y metaforizando podríamos decir que el pillo sabe el momento y sitio para realizar la intervención oportuna, mientras que el inteligente conoce lo que tiene que decir y las maneras más apropiadas de hacerlo.

Como casi todo, la inteligencia es multifactorial. Pero en este caso la importancia recae en la inconsciencia del proceso. Hay muchos detalles; que se podrían definir como prácticamente insignificantes que hace que cuando interactuamos o vemos a alguien, con independencia de la presencia o ausencia de conocimiento de la materia-tema de conversación, nos dé una impresión de lo que vulgarmente y simplemente denominamos inteligencia. Ejemplos de ello pueden ser movimientos de las manos, tono de voz, presencia, convicción... quizá lo que digo es que nos basamos en aspectos no verbales para valorar aspectos verbales.

Un caso claro. Un jefe. Mi teoria es que cualquier jefe, por muy cabrón que pueda ser, lo es (me refiero a jefe, no confundamos) por algo. Ese algo que ha demostrado y/o demuestra en cada uno de sus actos; de sus decisiones. Y sino, con el tiempo, ya se encargarán de desvalorizar de tal manera que no se situe en ese prestigioso status. No se trata de un hecho puntual, sino de una continuidad que hace que le asociemos una determinada imagen.

Finalmente, en mi opinión la inteligencia se puede resumir como la capacidad de adecuación al momento (rápida y sobre todo eficaz) y a la toma de decisiones sobre cómo actuar hecha una correcta lectura de la situación.

¿Alguien me puede exponer alguna otra opinión sobre este término?



"Las huellas dejadas sobre el campo de la consciencia no cambian nunca"

25.9.08

Finalmente, empezamos

Todo lo bueno se acaba. O lo que es lo mismo, para que haya algo bueno tiene que haber cosas malas y cosas peores. Fuésemos a dónde fuéramos volvemos a estar aquí. ¿Y de qué sirve haber recorrido tantos (kiló)metros si, en nada, volvemos? No acabo de entender ese concepto de viajar. Algunos dicen que es para encontrarse a sí mismo… aunque quizá lo que buscan inconscientemente es perderse, o bien durante unos días olvidar que tarde o temprano todo volverá a ser como antes de irse. Conocer nuevas culturas y todo ese rollo verdad… ¿y crees que hace falta ir muy lejos para eso? Tu vecino mismamente es un mundo por conocer, aunque claro, eso no nos costaría las inversiones de los últimos meses. Citando a Mark Haddon en El curiós incident del gos a mitjanit:I la Siobhan diu que la gent se’n va de vacances a veure coses noves i a relaxar-se, però a mi no em relaxa pas i, a més, es poden veure coses noves observant terra amb un microscopi o dibuixant la forma del sòlid resultant de la intersección de 3 cercles de la mateixa espessor en un angle recta.

Volviendo al tema. Quizá es una necesidad. No lo digo como necesidad biológica ni nada así, qué estupidez entonces. Me refiero a que si no lo viajamos, no empezamos igual, no nos sentimos liberados, relajados o simplemente distraídos durante el tiempo estival.

¿Encontrarse a uno mismo? ¿En otra ciudad tan lejana? Quizá si es verdad que te conoces más a ti mismo, sabes cómo reaccionas o por ejemplo si esa comida tan rara de la que nunca habías oído hablar te gusta o no. Y con ese tema puedes rellenar innumerables espacios en blanco de conversaciones en las que te crees culto o interesante por aportar esa simple anécdota. Yo creo que más que encontrarnos, nos dejamos. Nos dejamos en cada uno de los rincones que visitamos de una y otra ciudad. Morimos a lo largo de cientos de ciudades lejanas para no morir en nuestra ciudad habitual, diaria y monótona.


* Que la vida a tu lado tenga más que sentido... *


17.9.08

La Ley Innata

"Existe, de hecho, jueces, una ley no escrita, sino innata. La cual no hemos aprendido, heredado, leído, sino que de la misma naturaleza la hemos agarrado, exprimido, apurado. Ley para la que no hemos sido educados, sino hechos; y en la que no hemos sido instruidos, sino empapados."


- Extremoduro -

4.9.08

La Felicidad

*
Anuncio laSexta:
"Dos mujeres tienen mucho calor. ¿Quieres ver como terminan? Envia MUJERES al 7646. Dos amigos se dan placer mutuamente. Para verlo en tu móvil envía PLACER al 7646. Dos chicas, una habitación de hotel y mucho morbo. Para verlo envía HOTEL al 7646. Una pareja muy sensual. Cuerpos espectaculares en tu móvil envía SENSUAL al…"
*


Nos venden la felicidad empaquetada. Y nosotros contentos. Cada vez más orgullosos de que decidan por nosotros. Sí, ya me va bien. Pues no, a mi no me apetece. Nos dicen qué días tenemos que regalar abrazos y cuáles amor, esperanza o ilusión. Determinan cuando debes demostrar materialmente tus sentimientos por otra persona e incluso cuándo se debe visitar a los familiares muertos. Cuando y cómo, está claro. Y si te separas del rebaño, eres un raro. Pero… ¡qué raro! Al final el que no hace lo mismo, el que se distingue por sus actos, pensamientos o decisiones (raras, no hace falta ni repetirlo) es un triunfador, o un loco que depende del momento viene a ser lo mismo. Todos queremos ser lo suficientemente iguales a los otros para no ser un bicho raro pero lo suficientemente diferente para decir lo originales que somos. Además es tan mono… Nos lo envuelven en papel luminoso y estridente, quizá para llamar lo suficiente la atención para que así otorguemos menos importancia al objeto del interior, porque eso es lo de menos. A quién le importa que te regalen un sombrero, una camiseta o unos pantalones. Lo importante es que me han regalado algo y listos. Eso sí, las marcas nos recuerdan la diferencia entre el pobre trabajador y el trabajador pobre o lo que es lo mismo el que puede (y quiere) lucir la marca de moda y el que se conforma con cualquier otra.

A mi me da igual… vayan con sus pertenencias a otro sitio pero no se dejen engañar; la felicidad está siempre en uno mismo, no procede de ningún objeto ni persona.


http://www.albedrio.org/images/banksy2.jpg


Que raro soy, coño…


22.8.08

Notición

Esto es lo que yo llamo una buena ampliación de la notícia...



... si es que ya lo digo yo que de donde no hay no se puede sacar.
Parece que cuando se "tiene" que rellenar noticias no importa repetir la misma escasa información. Pero nosotros estamos conformes con esa "amplia" información que nos conceden y consumimos horas y horas de esa estúpida información repetida.
No sé de quién es el problema, si nuestro por ver programas y programas repitiendo lo mismo (seguramente para intentar sentirnos mejor) o bien de los genios que dirigen las cadenas y deciden emitir aquello que vende, sea lo que sea.

14.8.08

Under The Bridge

Sometimes I feel
Like I don't have a partner
Sometimes I feel
Like my only friend
Is the city I live in
The city of angels
Lonely as I am
Together we cry
I drive on her streets
'Cause she's my companion
I walk through her hills
'Cause she knows who I am
She sees my good deeds
And she kisses me windy
I never worry
Now that is a lie
I don't ever want to feel
Like I did that day
Take me to the place I love
Take me all the way
It's hard to believe
That there's nobody out there
It's hard to believe
That I'm all alone
At least I have her love
The city she loves me
Lonely as I am
Together we cry

Red Hot Chili Peppers.-

... pronto nuevas entradas ...

23.7.08

¡Nos vemos!

Tate modern, London dungeon, Clint prison museum, hyde park, Natural history museum, Candem market, Regent's park, Madame thussand's, Portobello market, greenwich (creuer pel Tàmesis), Westminster abbey, Imax (the dark knight), London eye, St. Paul cathedral, Tower of London, British museum...

Ens veiem a la tornadaa!

16.7.08

Adivina quién es quién I

¡Qué curioso! La primera entrada en la que la imagen es más importante que el texto. En uno de esos debates internos, pensé qué era aquello que nos diferenciaba los unos a los otros. Aún no sé la respuesta. Adivinen a quien pertenecen estas secciones. No hagan trampa: intenten adivinarlo y no modifiquen sus respuestas al ver los otros comentarios.

Pista: todos parecen tener una extraña relación conmigo. Además te diré que hay personas relacionadas con la música, el deporte, el cine y la televisión. Premio al que acierte pleno al 8.











































14.7.08

El compromiso

- He quedado con el carpintero en mi local a media mañana. Te haré una visita cuando llegue. Primero he de pasar por casa de mis padres para cambiarme. Llevo dos días con la misma ropa.
Siempre que ella hacía puntualizaciones de ese tipo, él pensaba que era un modo de decirle que aunque no se quisieran deberían regular su situación, pero él no se atrevía a dar el primer paso por miedo a ser rechazado, aunque también por el temor a que ella decidiera trasladarse en seguida. Sólo el 50% de sí, quizá el 40, deseaba vivir con Teresa. A la otra mitad le gustaba estar sola, pero parecía imposible complacer a las dos. Una vez, hacía tiempo, le confesó estas dudas a una mujer que le dijo que eso era miedo a comprometerse. Pero era miedo a comprometerse con la parte libre. La otra lo estaba deseando. Quizá Teresa, pensó, también tuviera dos mitades, pues cuando daba un paso en la dirección del comrpomiso solía caer en una tristeza honda, de la que costaba mucho rescatarla. Lo deseable, se dijo con una sonrisa, sería llegar a acuerdos por zonas: esta parte se casa contigo, pero esta otra permanece debajo de la cama. Venía a ser lo mismo que decir podrás entrar en todas las habitaciones de mi casa, menos en la del fondo del pasillo. Trató de imaginar cómo se sentiría él si Teresa le hiciera una propuesta de ese tipo. ¿Necesitaría violar la prohibición? ¿Y con qué parte de sí, la ocupada o la libre? Lo cierto es que los dos tenían una región secreta a la que el otro no podía acceder, pero se trataba de un lugar sin geografía, de un país sin territorio, incluso sin una lengua propia, sin constitución, sin historia.

No mires debajo de la cama - Juan José Millás

4.7.08

Magia potagia

Nada por aquí, nada por allá. Tu último desahucio emocional y su posterior embargo, te han vuelto a dejar con lo puesto. Se te van enfriando los reproches y ya se sabe que esos, fríos, no valen nada. Desaprendes rutinas ajenas, reconquistas las propias que recuerdas y poco a poco vas iniciando una nueva mudanza de palabras vacías que hay que enjuagar primero con lágrimas de todo tipo, para volver a llenarlas algún día de sentido, sensibilidad y así luzcan otra vez como se merecen.

Nadie por aquí, nadie por allá. El mercado no ha hecho más que ir a la baja desde que tú lo abandonaras. Qué pereza. Qué decepción. Que no, que te quedas en casa. No piensas volver a contar tu vida en tu vida. Si eso, la publicas en un blog, y que se vayan actualizando los nuevos. Pero qué nuevos. Siempre quisiste lo que no podías tener, y ahora que podrías tenerlo todo, no apetece ni siquiera quererlo.

Desempolvas tu agenda con la esperanza de seguir desempolvando. Más pereza. Dónde están ahora todas esas oportunidades que dejaste pasar porque estabas por otra cosa (sí, ahora le llamas cosa). Dónde las frases bonitas que cayeron en tu saco roto (a tomar por ídem). Dónde las gotas que jamás colmarían tu vaso (lleno de mitades vacías).

Y así por aquí, y así por allá. Parece que hoy sólo serás capaz de escuchar las mentiras que empiezan por nunca más. Las únicas que estás dispuesta a creerte. Las únicas que te hacen sentir que estás aprendiendo.

De pronto, coño, una chistera. A ése qué le pasa, por qué te sonríe, igual tienes un moco y no te lo has visto. Y ahora por qué empieza a decirte cosas que has oído ya cientos de veces, en más de mil y una noches, y sin embargo, a él le obsequias con una cara de atontamiento generalizado, como si de repente tu cociente hubiese decidido dividirse por su infinita torpeza.

Tus ganas de volver a ser incoherente o contradictoria o tonta del culo te hacen ignorar tanta tradición de chistes malos sobre polvos mágicos y conejitos felices, en el mismo instante en el que ese prestidigitador de tres al cuarto decide jugársela a una carta y te pide que memorices su número.

Quizás por tus ganas de olvidar más que por las de recordar, decides huir hacia delante y prestarte voluntaria para ser su mano de todo menos inocente.

Empezáis a veros con esa imposible mezcla de ilusión e incredulidad, una mezcla que te resulta demasiado familiar, pero como cada persona es un mundo, algo dentro de ti va repitiendo el mismo mantra.

Que sí, que esta vez será diferente.

Te convences tanto a ti misma que hasta parece que convences a los demás, y ya nadie te pregunta el porqué de tanto birli ni de tanto birloque. Buscas los argumentos que apoyen tu nueva tesis, y suenan cada vez más maduros de pelar. Hoy te sientes más mujer que la de cualquier anuncio de compresas.

Quizás por eso, al final, sintiéndote la más fina, segura, confundida y bipolar, coges el teléfono y te decides a hacerme la pregunta del billón.

Cuál es el truco.

Ja. A ti te lo voy a contar.

04 de Julio de 2008 | Risto Mejide

17.6.08

Escrito con ganas

Con el tiempo acabas entendiendo de qué va la cosa. Entiendes tus prioridades, tus intereses, tus habilidades y 'puntos de mejora' (este término lo utiliza mucho mi jefe). Entiendes en qué situaciones debes demostrar y en cuáles callar. Hay momentos en los que te ves inmerso involuntariamente para poder llegar a realizar acciones de forma voluntaria, y seguramente, muy diferentes a las anteriores. Aún así, siempre hay dos maneras de hacer las cosas. Con ganas y sin ganas, o lo que es lo mismo, con quejas o con motivación; con desesperación o con ilusión. El esfuerzo es siempre imprescindible y, de hecho, es lo más valioso. Aunque no te agrade eso que haces, ten claro que cuanto más caras de desprecio le regales, más tiempo te tendrá en sus redes. Te recomiendo que lo utilices porque pese a ser aquello que nunca se ve, siempre se nota. En cada una de tus acciones desprendes la plenitud o la falta del mismo. Que, por cierto, no significa reir ni sonreir cuando algo te sale mal. Ahora mismo estoy escribiendo esto gratamente desde un trabajo ingrato; y no me refiero a un servicio desagradecido, sino intrínsecamente desmotivador (al menos por ahora...).


... en busca de un cambio semejante a esos giros espectaculares en novelas increibles y peliculas apasionantes [...] para no explicar describiendo y describir explicando ...

4.6.08

Aeropuerto

aeropuerto.

(De aero- y puerto).

1. m. Terreno llano provisto de un conjunto de pistas, instalaciones y servicios destinados al tráfico regular de aviones.


Hay gente que odia los aeropuertos. Yo los adoro. Como casi todo lo bueno, lo descubrí no hace mucho tiempo. Me quedé fascinado con el corredero de múltiples salas que comparten una característica común: todos van (citando a La Fuga) "p'aquí p'allá". En ese contexto, la categorización que se produce es casi nula. A modo de inciso, determino ese fenómeno, recordando uno de los mejores profesores, quien nos explico que en la Sagrada Familia todo aquel 'giri' que vemos es considerado chino, pese a ser coreano, mandarín, japonés o casi incluso valenciano; sólo por el hecho de compartir un rasgo determinado. Vuelvo al tema: en el aeropuerto no se produce ese fenómeno ya que todos los que estamos ahí somos 'giris' que esperamos, más o menos, para alejarnos a una gran velocidad. Advierta que no he dicho que nadie vive ahí. Me parece imprescindible comentar a aquellos (muchos indeseables, en el sentido más literal, claro está) que residen en estos espacios abiertos al público. Es posiblemente uno de los lugares más indicados para establecer conversaciones de lo más diversas. Ahí ves mucha gente desesperada. Desesperada porque su avión se ha ido sin él, sin él. Desesperada porque no viene su actor/artista/persona idiota que se cree mucho/imbécil preferido. [Podría decir algo más sobre esto último, pero si lees seguro que no te interesa desperdiciar tu poco tiempo con ese tema] Desesperada porque sabe que es el momento en que más lejano está el instante en que se vuelvan a ver. Desesperada porque no quiere separarse de la otra persona. Desesperada porque tiene que marcharse. Por último, de manera muy frecuente se ve al típico empresario con su traje y un sólo maletín (el jodido no tiene que facturar) que realiza, con prisas, algún puente aereo o bien algún traslado, normalmente hacia alguna ciudad europea, para una importante reunión. Éstos no se detienen a mirar. De hecho creo que la mayoría, aunque el mendigo que duerme por allí caiga del banco y se quede en sus pies, no le dirigirá la mínima palabra, porque él tiene prisa; y también egoísmo. Por suerte, para mí el aeropuerto siempre ha ido relacionado con factores de ocio. Quizá por ello nunca olvidaré las sensaciones que me provocan estar entre miles de personas de cientos de lugares de decenas de paises.



24.5.08

... se baila así

Hace unos meses esas 3 palabras no tendrían ningún otro significado. Podría deberse esta entrada a multitud de simpleces, pero hoy no es así. No entraré en ningún tipo de aspecto crítico porque considero que para eso ya hay la multitud de estupidos tradicionalistas que consideran un certamen como si les fuera la vida. También, y no por ello menos estupidos, están los partidarios a "dejar en ridiculo un festival absurdo como es Eurovisión" (muchos de ellos, defensores de una no integración de España). No, hoy no me dedicaré a eso; quiero que mi opinión quede al margen.
Y quiero que quede al margen porque para mí, eso es lo de menos.
Citando a Risto Mejide: "Rodolfo Chikilicuatre tiene una virtud incuestionable: no deja indiferente a nadie. Todo el mundo tiene una opinión. Sobre él y sobre su canción, convertida en un fenómeno social."
Este fenómeno social es para mí, increíble. Es la primera vez que notó algo parecido a la ridícula masa social (que por cierto, la gran multitud no llega a fin de mes) que sigue cada sabado -o domingo, vaya- unos jugadores que ganan millones. En Castelldefels (por decir alguno) se han reunido miles de fans y seguir juntos la actuación. Se espera un buen resultado. Las fiestas privadas serán abundantes y, por el motivo que sea, el programa se alzará con una gran audiencia. Las bromas con el tema son inexorables; incluso en la radio hoy mismo han aprovechado para decir que eran las 7 y chikilicuatre de la tarde (fijate tú, que salao el tio). Yo no recordaba tantas apuestas sobre este tema desde que una tal Rosa 'de España' nos decepcionará haciendonos creer que ibamos a ser los mejores; siempre y cuando los mejores estén valorados según la elección de unos cuantos de diferentes paises sobre una actuación musical. A dos horas de la gala el nº de visitas en myspace es de 2098703. Eso lo dice todo. Ayer, como muestra de lo realizado durante las últimas semanas, un grupo de jóvenes, cercanos a una conocida discoteca, bailaban y cantaban la famosa canción. Unidos y festejando como con ninguna otra. En la página web es posible descargar todo tipo de archivos para recrear al máximo la actuación: porras, caretas, ...
Repito, me parece increíble que tal personaje haya sido capaz de ser objeto de este seguimiento (ya sea en el mal sentido de la palabra como en el bueno). Sea cual sea el resultado, estoy convencido de que se seguirá hablando y comentando lo que hoy pase. Será a partir del año que viene, el objeto de comparación. Y eso, es increíble. Felicidades. Para mí, ya es el gran ganador tanto para los seguidores (que no paran de odiarte) como para los perseguidores (que te tienen como un modelo a seguir). E incluso ha sido el objeto de mi mayor escrito en este blog (que curioso...).
En cualquier caso, y pase lo que pase, yo aprovecharé el momento para probar "el sabor de una Quilmes en San Telmo".

"Si salimos, nos liamos. Si nos liamos, nos salimos".

24.4.08

Feliz St. Jordi


En vez de rata arrugada, bebé monísimo.
En vez de represión, educación.
En vez de incompetente, jefe.
En vez de zulo, ideal parejas.
En vez de antiguo, vintage.
En vez de pasado de moda, revival.
En vez de morbo, suceso.
En vez de preguntas pactadas, entrevista.
En vez de respuestas idiotas, tertulia.
En vez de pringao, mileurista.
En vez de celulitis, piel de naranja.
En vez de guardián de un pedazo de tu tristeza, ex.
En vez de complejo, cirugía.
En vez de tiempo, dinero.
En vez de certificicado de pérdida de tiempo, título universitario.

6.4.08

A description

Hi ha gent que va. D'altre que en torna. Es creua gent de molts tipus. Hi ha una gran diversitat. Una part de la gent que hi és, fa una visita setmanal per recollir aliments quotidians (o no tant). L'altre gran part ha recorregut desenes; centenars; o inclús milers de kilòmetres per apreciar allò que resulta tant comú als visitants diaris. És increïble observar aquesta idiosincràsia intragrupal tant impressionant. No es tracta, com a la majoria de llocs turístics, d'algun monument freqüentat casi absolutament per 'giris' sinó més aviat un punt de trobada; de pas, entre autòctons i estrangers. Resulta curiós passejar observant aquesta barreja tan ben carregada que fa que estiguis en un lloc exclusiu entre qualsevol país del món. Entre aquesta multitud heterogènia s'hi troben, ni caldria mencionar-ho, aquells que s'hi guanyen la vida. Entre aquests, hi ha de diferents tipus: comerciants, venedors, carnissers, gastronòmics, cuiners, cambrers...(alguns d'ells famosos fins i tot!) De qualsevol manera, hi ha, com a mínim, una cosa que tenen tots ells en comú. Bé, de fet dues. En primer lloc està el fet que com casi tothom a dia d'avui, s'aixequen d'hora per tal d'obrir la paradeta del dia i així atraure novament a aquell conjunt de persones que abans comentàvem. Després, la segona argumentació compartida, la més important, és la que determinarà si són aptes per dur aquesta vida o no. Es tracta de la difícil tasca d'equilibrar de forma equitativa aquella qualitat i destresa que agradarà al comprador nacional amb aquells requisits que enlluernaran als internacionals. Però sobretot, per damunt dels visitants que compren i els que descobreixen una de les perles de Barcelona, estan aquells que obren els ulls com llanternes intentant copsar tots aquells detalls que el fan un lloc únic. Us animo a que formeu part d'aquest últim grup tot gaudint d'allò que us he intentat introduir.

24.3.08

- Siento Luego Existo -

... ¿pero qué hacíamos?; No sé. Dice...

Hacíamos el amor pero tú te lo llevaste
no sé donde lo dejaste chica, creo que lo perdiste.
No lo he visto desde entonces, ¿está triste?
Me estoy fumando el sobre de la última carta que me escribiste.
Hoy todo esto pasará factura
cuando se apague la luz y nos quedemos a oscuras
los sentimientos y yo, vaya locura
que no lo cura todo pero escribir siempre ayuda, ¿no?
Por eso siempre tengo el corazón a mano
y si lo tengo que romper ya tendré tiempo para pegarlo.
Que cada verso mío es un océano
sumérgete en el agua de las lágrimas de un náufrago.
Yo que caí por la escalera en espiral hasta el final
sin respirar el humo de cada palabra
me tragué el orgullo y se atraganta
iré a buscar los besos que cayeron al final de tu garganta.
Claro que se fueron mi sueños por los agujeros de mi nariz
estábamos durmiendo y vida parecía feliz.
Le vi mentir reírse de mi
debí decirle adeu pero le temí.
Si algún día me hice mayor y olvide lo que dije
lo que prometí diciendo que siempre tendría quince.
Perdóname, perdóname, perdón por no ser Peter
devuélveme el amor, sácalo de tu escondite.

Guardo en el bolsillo los sentimientos
Se quieren esconder del tiempo; están huyendo
No quieren saber nada más si no los usas man. Escapan riendo
Guárdatelos man cuando estés contento
que si no los usas acaban doliendo
En cada canción lo que sale de dentro. Escapan riendo

19.2.08

Variedad de gustos

Hay a quien sólo le supone una gran obligación mensual, semanal o incluso diaria. Una carga, una pérdida de tiempo a veces necesaria, pero lógicamente no porque sea necesaria tiene que ser obligatoriamente satisfactoria o complacente.
Hay quien lo hace por acompañar a alguien querido (o no). A la pareja, a los padres o a algún amigo en pleno proceso de traslado y amueblación de su nuevo hogar.
Hay quien se agobia y lo pasa muy mal; no puede aguantar esa presión que siente en su interior y desea con ansias liberarse. ¡Para esas personas es todo un sufrimiento! Aunque ya se sabe que hay gente para todo. Cualquier cosa puede llegar a provocar atracción o aversión.
Pero sin duda, volviendo al tema, mis preferidos son aquellos a los que les atrae de la tal manera que disfrutan, se lo pasan bien, se distraen y dejan la mente en blanco sin pensar en otra cosa. Como casi en todas las situaciones, es fácil comprobar y deducir la situación de cada persona por múltiples detalles en su actitud y comportamiento; ya sea de forma obligada, necesitada o como éstos últimos, encantada. Y sobre todo les adoro por la sonrisita con la que me deleitan cuando llegan a la línea de cajas y me miran esperando realizar ese cambio material entre los productos que han elegido a lo largo de la tienda y esos papeles de colores tan valiosos. Para todas ellas, ese acto no es simplemente un trueque, sino un regalo de un trozito de felicidad (incluso para aquellas personas que lo detestan).

8.2.08

De lo mejorcito

Amor Actualizado - David Callejón


24.1.08

El castigo fuera del laboratorio

En un estudio, por ejemplo, se utilizó el castigo para suprimir el vómito recurrente de un bebé de 9 meses. El vómito recurrente había provocado una excesiva pérdida de peso y desnutrición. Sin tratamiento, el niño corría el riesgo potencial de complicaciones médicas fatales. Se utilizaron unas descargas breves (0,5 seg) como estímulo aversivo, que fueron suficientes para elicitar una respuesta de sobresalto, pero no para elicitar el lloro. En 3 días, el vómito estaba casi totalmente suprimido por el procedimiento de casitog. La supresión del vómito persistió tras ser dado de alta del hospital. El niño comenzó a ganar peso de nuevo y pronto estuvo dentro de la escala normal.

6.1.08

- L'últim anònim -

Sé que ja no sóc la persona més propera a tu.
Una cara més.
Algú que escriu paraules amb fum.
Sé que jo no tinc cap targeta de presentació.
Aire que se'n va.
Algú sense nom, sense veu.
Sóc (sóc) jo, l'últim anònim.
Algú que sap cap on vas abans que tu.
Sé que cada nit surts de casa per trobar consol
entre multituds
que busquen l'esperança a l'instant.
I sé que, mentrestant, jo camino des d'algun record.
Dia rera nit.
Algú sense nom, sense veu.
Sóc (sóc) jo, l'últim anònim.
Algú que sap cap on vas abans que tu.
I quan sento veus buscant una resposta
No hi ha temps per escapar.
No! No, no, no, no!
I ja no sé si vull seguir despert després de somiar.

Algú sense nom, sense veu.
Sóc (sóc) jo, l'últim anònim.
Algú que sap cap on vas abans que tu.