17.3.06

olvidado / frágil / innecesario / inútil

¿nunca te has encontrado con que vas al lavabo y ves como la anterior persona no ha tirado de la cadena?
¿nunca viste que tu mp3 está encendido y no te habías dado cuenta?
¿nunca has estado en un bar y sólo al salir te das cuenta de que llueve?
¿nunca... nunca?
quizá esa orina lleva horas allí... quizá la pila del mp3 se está agotando ya... quizá hace horas que diluvia... y tu no te has fijado... no te diste cuenta o no lo sabías pero ahí está, lo que tu ves siempre es el resultado de algo. todo eso ha pasado sin que tu supieras nada; sin que vieras, o quisieras ver, nada de eso.

Que se puede romper fácilmente.
yo me siento frágil... frágil de todo, como el material más frágil del mundo, o como el papel, que es un material muy frágil pero a la vez el más poderoso.
en cualquier momento me puedo romper... y entonces como se vuelven a montar todos esos cachitos’ “el mundo no para para que tú los recompongas”.

me siento innecesario... no creo que nadie me necesite... de acuerdo que estoy ahí o hago algo pero todo eso lo haría (incluso mejor) alguna otra persona; pero de eso ya hablaré después. yo lo que me refiero es que en muchas situaciones mejor no haber estado, mejor no haber hablado o mejor no haber ayudado. no digo que me arrepienta de nada que hice con anterioridad, sólo opino que soy innecesario; tampoco digo que no tenga que ser así... sin Thomas Edison ahora no podría tener la luz de mi habitación encendida; sin Johann Gutenberg nunca hubiera existido la imprenta... ¿y sin mí? nadie lo hubiera notado... te lo aseguro yo... quizá esa persona no hubiera discutido conmigo, quizá aquella otra se hubiese aliviado, o quizá a aquella otra le hubiese costado más de superar, pero no dudéis que si no hubiese sido yo hubiera sido otro, así que ‘no tengo ninguna función’


incluso inútil... ¿Qué he hecho yo? que alguien me lo diga... todo el mundo hace cosas... todo el mundo hace las mismas cosas... pero cada persona hace una que el resto no hace así de esa manera. todo el mundo ayuda alguna vez, todo el mundo se preocupa alguna vez, no hablo de eso. yo hablo de algo más, que he hecho yo’ nada... de momento nada... y n habrá manera de sacarme de eso... ya os lo digo... quizá cada persona debe hacer algo mejor, o de diferente manera en este mundo... a lo largo de su vida... y yo quizá aun no he llegado... por eso mismo me siento inútil.


no se trata de morir... se trata de nacer... tu puedes “elegir” cuándo, con quién, cómo y dónde morirás pero nunca elegirás nacer. nunca te preguntarán si deseas hacerlo o no, no te informarán de cómo lo vas a hacer o qué tienes que hacer... nunca... la vida de otra persona no es una cosa que puedas rectificar si ves que al cabo de quince años tu hijo te ha salido “mal”.
pienso, incluso, que hay personas que no querían que nacieran; es decir que se arrepienten de esa persona que, obligatoriamente, acogen.
pienso que hay gente infeliz que ve que en muchas de las situaciones que ha vivido preferiría no haber estado, aunque haya vivido otros momentos muy buenos, piensa que todo hubiera ido mucho mejor sin su presencia ahí. ¿quizá cobarde?; es lo más probable.
pienso que quizá pienso.

p.s. no necesito ánimos ni palabras de apoyo... yo no soy así. el tiempo siempre se encarga de todo. tan sólo quería escribir algo anónimo ya que hacía tanto que tenía abandonado el blog. merci

2 comentarios:

Anónimo dijo...

io no ho dic x animar-te pero si realment tu no haguéssis existit m'haguéssis deixat sola en el pitjor any d ela meva vida escolar que si no hagués estat x tu i NUNGU més no hagués pogut aguantar*
De fet ja ho diuen , el temps sempre sol trobar la millor solució així que temps al temps i potser d'aqui a molt poc temps ia no et sentiras tan inútil (valga la retundancia)
Fins dmà q no serà demà si no hi hagués algu "fràgil" com tu amb qui poder passar

Ritak dijo...

Jo penso que és bo ser innecessari. Ser necessari comporta moltes responsabilitats, a més també suposa que algú et necessita, i sóc del parer que el millor que li pot passar a una persona és no dependre de ningú, no necessitar ningú.

Tot i així m'he sentit com tu infinitat de vegades, i he de confessar que no he volgut acabar de llegir el text per por a deprimir-me, perquè igual d'innecessaris que tú som gairebé la resta de les persones, però sense nosaltres no hi hauria humanitat (que no se si és bo o és dolent...).

En fi, anima't, ja som unes quantes les que no som ningú.

Un petó